‘Zeg, waarom gaat jouw project eigenlijk zo goed?’

Ontmoeting: reguliere ‘bila’ opdrachtgever en projectmanager
Locatie: een bankje op een plein in Utrecht
Datum en tijd: een dinsdag, halverwege de ochtend
Versnaperingen: twee dubbele espresso’s

Na de gebruikelijke zaken besproken te hebben, veert de opdrachtgever op en draait zich schuin naar de projectmanager.
‘Zeg, waarom gaat jouw project eigenlijk zo goed?’
Enigszins verrast over de wending die het gesprek neemt, volgt de projectmanager en hij neemt op natuurlijke wijze dezelfde houding als zijn opdrachtgever aan.
‘Dank je wel.’
‘Gebruik je een methode of zoiets? Het lijkt wel Agile of SCRUM.’
De projectmanager schudt lichtjes zijn hoofd.
‘Lijkt het zo?’
De opdrachtgever lijkt weinig aandacht te besteden aan de ontkenning van de projectmanager.
‘Het is bevrijdend te zien dat in onze organisatie het iemand lukt om dingen voor elkaar te krijgen waar iedereen tegenop zag, niemand in geloofde en tijd voor had.’
In het midden latend op welk deel van de uitspraak het betrekking heeft, reageert de projectmanager voorzichtig.
‘O ja?’
De opdrachtgever heeft de smaak te pakken.
‘Ja joh, als ik het vergelijk met hoe het in andere projecten gaat, is jouw project werkelijk een verademing en zelfs leuk.’
De projectmanager kijkt naar de positieve voortgangsrapportage die tussen hen in op het bankje ligt.
‘Ja, leuk he?’
Even tikt hij met z’n vinger op het document.
‘En we doen het best goed met z’n allen.’
‘De manier waarop jij het project leidt, lijkt zo simpel. Je neemt het initiatief, houdt het project klein, weet waar je het over hebt, hebt een business focus, weet IT mee te krijgen, luistert naar en praat met stakeholders en ondersteunt projectleden in het voltooien van hun taken.’
Zachtjes – en schouderophalend de andere kant op kijkend – zegt de projectmanager. ‘Zo hoort het. Dat is toch niet uniek?’
De opdrachtgever voelt zich uitgenodigd andere voorbeelden te noemen.
‘Haha, je moest eens weten kerel. Op een ander project zit een collega van je die al maanden probeert te bereiken wat jij in een paar weken voor elkaar hebt gekregen. En weet je wat?’
Vol verwachting leunt de projectmanager achterover terwijl hij de risico’s inschattend voorzichtig een slokje espresso neemt.
‘Ik luister.’
Enigszins teleurgesteld gaat de opdrachtgever verder.
‘Hoe die andere projectmanager het doet, vindt de omgeving normaal en wordt geaccepteerd. En zoals jij het doet, ervaart men als speciaal. Een uitzondering!’
‘Oh?!’
De opdrachtgever laat zijn eigen uitspraken even op zich inwerken en staart sip in zijn bekertje espresso.
‘Het is te gek voor woorden.’
De projectmanager is nog niet klaar en gooit er een schepje bovenop.
‘Het spijt me. Ik kan en wil het niet anders.’
De bevlogenheid is direct terug bij de opdrachtgever en hij kijkt verstoord op van zijn bekertje.
‘Nee man, je begrijpt me verkeerd. Dat wat jij doet is juist perfect. Iedereen zou het zoals jij het doet, moeten doen.’
Tijd om complimenten in ontvangst te nemen.
‘Ok, dank je wel.’
Ze kijken elkaar even recht in de ogen. En de opdrachtgever vervolgt.
‘Denk je dat ik me nog inzet voor dat andere project?’
Het oogcontact verbrekend nipt de opdrachtgever het laatste slokje espresso naar binnen.
‘Niet echt dus.’
Met z’n roerstaafje schraapt hij de net niet opgeloste suiker uit het randje van de bodem van zijn bekertje en likt het af.
‘Nou vertel, hoe doe je dat?’
De projectmanager laat een korte stilte vallen en staat behoedzaam op.
‘Het is heel simpel. Ik haal nog even twee espresso’s.’